Viviane en ik voelen ons niet zo welkom in deze wereld en dat heeft zo zijn redenen.
Wij zijn beiden gehandicapt, Viviane is lichamelijk gehandicapt en ik geestelijk.
Deze combinatie van beide heeft er voor gezorgd dat we een beetje bang zijn van de wereld buiten ons eigen huis en tuin.
We zijn allebei heksen en proberen ons te gedragen in harmonie met de natuur.
Niettegenstaande willen we ons graag eens verplaatsen naar een bos of een heksenfestival, en Het Leen is een bos in Eeklo dat uitstekend geschikt is voor rolstoel of scootmobiel gebruikers omwille van de verharde wegen in het bos waar geen auto’s mogen komen.
Of het jaarlijkse heksenfestival Elf Fantasy Fair in Haarzuilens nabij Utrecht in Nederland, daar gaan we ook graag naar toe omdat daar veel mensen lopen met gelijkgestelde ideeën of meningen.
Maar er is een hele grote schaduwzijde aan ons verhaal, we schamen ons voor het feit dat we ook graag eens een terrasje doen en telkens de aanwezigen mensen moeten lastig vallen om even plaats te maken zodat we er ook bij kunnen.
Vanwege mijn schizofrenie en autisme brengt dit stress met zich mee bij zowel Viviane als bij mij.
Het is niet de eerste keer dat ik geweldig kwaad wordt wanneer we aan het laveren zijn met de rolstoel tussen de mensen, stoelen en tafeltjes naar een vrije tafel en plots voor onze neus ingepakt wordt door andere mensen ook al had ik daar al mijn jas en foto toestel gelegd om duidelijk te maken dat het bezet was voor ons.
Ik ben zo al eens bijna op de vuist gegaan en dat geeft zoveel schrik aan Viviane dat we niet meer naar een terrasje gaan omwille van het lastig vallen van mensen en de schrik dat ik uit mijn kraam zou schieten.
In plaats daarvan stoppen we met de auto aan een tankstation en kopen we daar een koffie en een Magnum ijscrème en genieten we van het verkeer, de straat, de huizen en de beton voor onze voorruit van de wagen.
Dit is dan voor ons de ontspanning.
We hebben een grote wagen, een Citroën Jumpy Combi en kunnen daarin de scootmobiel en de rolstoel in vervoeren.
Maar die wagen staat hoog van de grond en om Viviane toch te kunnen meenemen heb ik een klein trapje van de IKEA met twee treden.
Viviane moet dan rechtstaan uit de rolstoel en dan hef ik been per been op om haar de kans te geven in de auto te klimmen.
Dat alleen al is een psychische pijniging voor Viviane en mij. Wij voelen de mensen ons nakijken en murmelen als zeggen ze “kijk nu eens die zit in de rolstoel en nu kan ze de trap op, wat voor muilentrekkers zijn dat”.
En dan onze kledij is niet bepaald modieus te noemen als we er eens op uit trekken en geeft dat een gevoel alsof we armoe zaaiers zijn.
Kortom, de meeste mensen zullen wel begrip opbrengen maar tegelijkertijd ons in vraag stellen en nakijken of wijzen met de vinger.
Daarom deze website!
Dit moet ons de kans geven mensen te ontdekken en verwelkomen op een leuke babbel en een lekkere pannenkoek en koffie.
Hopend gelijk gestemden te vinden die graag nog eens op bezoek terug komen.